გამიტყდა ვარდისფერი სათვალე...

ხშირად ხდება ცხოვრებაში ისე, რომ გვიწევს პირისპირ, თვალებში ჩავხედოთ რეალობას.. ჩემი ზღაპარიც, ბანალურ ურთიერთობად გადაიქცა. დიახ! დაკრა ღამის თორმეტმა საათმა და ჩემი ჯადოსნური სამყარო, გადაიქცა ერთი ჩეულებრივი გოგოს ცხოვრებად.. ვარდისფერი სათვალე ადგილზე აღარაა.. ცხოვრება შავ-თეთრია, უაზრო და ერთფეროვანი. მე ისევ მის გვერდზე ვარ, ჩემ მეგობარ, იმედს, კი ხელს არ ვუშვებ, არ ვაძლევ წასვლის საშუალებას. ერთადერთი რა ძალითაც ვახერხებ იმედის დაკავებას, ჯერ კიდევ ის ძლიერი გრძნობაა, რომელიც მაკავშირებს ჩემ საყვარელ ადამიანთან. 
მოკლედ მკითხველებო, ჩემი რჩევა იქნება, ვარდისფერ სათვალეს გაუფრთხილდით, არ დადოთ ისეთ ადგილას რომ, ან დაგეკარგოთ ან გაგიტყდეთ. ისედაც ერთხელ ვცხოვრობთ და რაც არ უნდა ბევრად მოგვეჩვენოს 100 წელი ის მაინც ცოტაა, და დაე ვუყუროთ ამ ცხოვრებას ვარდისფრად, ცისარტყელას ფერებში.
მე ვარ რაღაც, მოსიარულე არსება. მომწონს ისტორიები, რომლებსაც ბოლო არ აქვთ. მიყვარს ბუშტების გაბერვა წვენში.ვხატავ და ვწერ (როცა მომეხოშება)

***

დღეს ომი დასრულდა… ომი რომელიც წლების წინ დაიწყო… რომელშიც სრულიად ჩავერთე (ჩავეშვი) და წლების შემდეგ… გავაცნობიერე ის რომ… მე დავმარცხდი… ყველაფერი ნელნელა აისახა: შევიცვალე… აგრესია… გონებაგაფანტულობა… უძილობა… ნერვოზი… და ასე შემდეგ..
ვერ აგიღწერ… ვერ გადმოსცემ ბოლომდე თუ რა მდგომარეობაა ეს… სხეული და სული რომ გტკივა ერთად… რომ ეძებ გამოსავალს ვალების დასაფარად… და ძალიან ძნელი რომ არის…
რომ გაწუხებენ… დაგვიფარე მალეო… დღეში ათამდე ზარი… სხვადასხვა ნომრებიდან და ა.შ…
აი ესეთი ომი გამოვიარე მე…
აქამდე უბრალოდ… ვფიქრობდი იმას რომ შეიძლებოდა რაიმე პატარა ბერკეტი მაინც მქონოდა…
რომ ამ ყველაფრიდან ამოვსუჯლიყავი მაგრამ ყველაზე მთავარი ბერკეტი ამისათვის თავის დანებებაა… იმიტომ რომ რაც უფრო მივყევი და შევყევი ამ ყველაფრს… მით უფრო მეტად მივხვდი იმას რომ… ჭაობში ვიძირებოდი…
ეხლაც მაგ ეტაპზე ვარ…
ეხლაც უნდა ამოვიდე…
უნდა ამოვიდე საბოლოოდ და საერთოდ არ გავიხედო…
მისკენ…
ცხოვრება გრძელდება…
ბევრი სახე ალეწილი რამე მახსოვს…
ბევრი ისეთი მომენტიც როდესაც ძალიან სიცივეში გარეთ გამწარებულზე სიცხე მაწუხებდა…
ძნელია…
ძალიან…
მაგრამ შევძლებ…
დღეის შემდეგ…
არ არსებობს არაფერი ჩემთვის…
მაგ მხრივ…
და არც იარსებებს…
ეკლესიაში ჩავალ…
მალე…
ახალი ცხოვრება იწყება დღეს…
და ყველაზე მთავარი იცი რაზე მწყდება გული..?
ახლობლებს და საყვარელ ადამიანებს ვკარგავ…
ყველაფერს მაკარგვინებს ეს ომი…
და მალე მალე მალე…
უნდა დამთავრდეს…
დამთავრდა…
წავაგე…
აზრი არ აქვს…
ჭიდილს..
ჩემი რჩევა იქნება…
გაჩერდი უბრალოდ…
შენ უფრო ძლიერი ხარ ვიდრე ის…
იცოდე ეს…
დაიბრუნე საკუთარი თავის რწმენა და…
ამოისუნთქე…
სხვანაირად შეხედავ ცხოვრებას ამის შემდეგ…
სულ სხვანაირად…
ომი - კაზინოსთან…
დამთავრდა…
დავმარცხი…
დღეს…

უჩვეულო ფიქრი...

ღამით უჩვეულო ფიქრი ამეკვიატა… რა იქნება რომ ერთ დღესაც მატარებელი აღარ შემოვიდეს სადგურში… თავისი ეშხიანი მდიდრული ხმით… მთასავით რომ მოდის და ძალიან ბევრი ადამიანიასთვია რომ ეს მხოლოდ რკინის ტონიანი კონსტრუქციაა… რომელმაც უნდა გადაიყვანოს… აქედან იქეთ… პირიქით… ჩვეული რეალობა…
დროა ავდგე…
ნელნელა ვდგები… 
ფანჯრებიდან ფარდება ვწევ და ამინდს ვუყურებ… 
სინოფთიკოსის მზერით… 
ჩემთვის ვაკეთებ პროგნოზს… მხოლოდ ჩემს თავთან… ხმამაღლა კი… და მხოლოდ მე მესმის… ან ვინ გაიგებს ჩემს გარდა… მარტო მე ხომ
ვცხოვრობ სახლში… მე და ჩემი ძაღლი… რომელიც სადგურზე გავიცანი… და მას შემდეგ წლებია ერთად ვართ…
ჩაის ვსვამ…
კარადას ვაღებ… 
ჩანთაში ნელნელა ვაწყობ პეჩენიებს… საღეჭ რეზინებს… შოკოლადებს… ათას წვრილმანს კიდევ და მივდივარ ნელნელა… მივდივარ ბაქანისაკენ…
ზუსტად 7 წუთი მჭირდება მისასვლელად… 
რამდენჯერ დამიწყია თვლა…
რამდენჯერ ამ გზაზე… 
რამდენი ფოთოლი ვამოვარდნილა და რამდენჯერ გამოუსხავთ კვირტები ხეებს არც კი მახსოვს…
მზე ახალი ამოსულია…
ამ პერიოდში უფრო მაქვს მუშაობა… 
ზაფხულში… 
ხალხი დასასვენელად როდესაც ჩამოდის… 
და მეც მიხარია…
მივედი… 
მივესალმე ადამიანებს რომლებიც იქ მუშაობენ… სადგურში…
მივესალმე და ნელნელა დავიწყე ჩემი გასაყიდი პროდუქციის ამოლაგება…

დღეს ცდას ჩავატარებ აბა… 
ამ შოკოლადს აქეთ დავდებ… 
ამ ვაფლს ცოტა ზევით…
წყლით სავსე ბოთლს შუაში…
ვნახოთ… 
იქნებ უფრო მეტი ვაჭრობა მქონდეს… 
ესეც ვიქცევი და მეცინება… 
ისევ მჯერა ამ ცრურწმენების… ისევ…

მალე შემოვა… 
ხმა ისმის… 
ეს რა ღირს..? 
1 ლარი… 
ეს..? 
60 თეთრი…

ფული… 
ხურდა…
რამდენიმე წუთი… 
ათიოდ… 
ნავაჭრი…
გადაუთვლელი… 
სახლში დავითვლი…
მატარებელი დაიძრა და დატოვა სადგური…
შემდეგი რამდენიმე საათში შემოვა… 
მანამდე სახლში გადავალ…
7 წუთი სულ… 
სულ რაღაც…
და ვფიქრები:
რა იქნება ერთ დღესაც მატარებელი რო არ შემოვიდეს სადგურში..? 
რა იქნება..?

პასუხის გაცემაც კი მიჭირს…
ძაღლი მომყვება… 
მზეა…
მატარებელი…
სადგური…
რომ აღარ შემოვიდეს..? 
რომ აღარ..?

ნაბიჯები…